Στήν παραθαλάσσια αὐλή, μᾶς ἀπασχολοῦσε τό πρόβλημα τῶν μεταναστῶν, (;), πολιτικῶν προσφύγων(;),πολιτικῶν ἐπαναστατῶν(;).
Κάθε ἡμέρα ἐκατοντάδες ,λαοθάλασσα ,ποτάμι πού ξεχύνεται…..Ποῦ νά βροῦν θῦρα νά εἰσέλθουν; Ποῦ να ἀκουμπήσουν νά ἀναπαυθοῦν; Δέν εἶναι πέντε ἤ δέκα. Ἀδιάλειπτα καί συνεχῶς καταφθάνουν πάνω ἀπό διακόσιοι ,τριακόσιοι ἄνθρωποι, μπορεῖ και παραπάνω στό νησί.
Σοῦ τσακίζεται ἡ καρδιά …. Ἔστω ἕνα ποτήρι νερό, ἔστω μία σοκολάτα ,κάποιο γλυκό νά γλυκάνει τον πόνο τους καί τον ξεριζωμό τους…..
Στο νησί ἀπηχοῦν πολλές ἀπόψεις , ὄλοι ὅμως εἶναι θλιμμένοι μέ αὐτό το ἀνθρώπινο τσουνάμι πού τελειωμό δεν ἔχει. Κίνδυνοι, ταλαιπωρίες, ἐκμετάλλευση γιά νά διαβοῦν τήν πόρτα τῆς «Ἐπαγγελίας». Οἱ λιγοστοί ἀστυνομικοί ,ὁ ἕνας λιμενοφύλακας καταβάλλουν ὑπεράνθρωπες προσπάθειες, ὁ δήμαρχος κρούει πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις Ὑπουργεῖο Ὑγείας, Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν, Ὑπουργεῖο Μεταφορῶν……
Διωγμένοι, κυνηγημένοι, κουρασμένοι, ἀνέκφραστοι ἀπό τόν πόνο καί τήν ὀδύνη ,γεμάτοι ἑλπίδες, γιά μιά αὐγή ἐλεύθερη 
καί ἐγώ …. θεατής αὐτοῦ τοῦ πόνου…. 
Μνῆμες τοῦ δικοῦ μου μαρτυρικοῦ γένους ,ποῦ ξεριζώθηκε μετά ἀπό χιλιάδες χρόνια δημιουργίαςκαί πολιτισμοῦ μέ τήν συγκατάβαση τῶν Μεγάλων ,ἄσπλαχνων, Δυνάμεων τοῦ καιροῦ ἐκείνου. 
Και ἐγώ θεατής….
Δέκτης πολλές φορές μιᾶς διαστρεβλωμένης ἀλήθειας.
Ζητοῦν δικαιοσύνη, ἐλευθερία στόν τόπο τους. Στά πέρατα τῶν αἰώνων ἀνδρώθηκαν καί δημιούργησαν πολιτισμό και γνώση.
Ποῦ πᾶνε; Ποῦ πορεύονται; Τί προσδοκοῦν αὐτοί οἱ ἀναζητητές τῆς ἐλευθερίας , οἱ εἰρηνευτές τοῦ πολέμου;…..


Σήμερα κατέβηκαν σέ μία καφετέρια καί ἐκεῖ παρέμειναν νά ξεδιψάσουν , νά ξαποστάσουν ,νά ποῦν τόν πόνο τους ,νά συντροφιαστοῦν. Τότε ἄκουσα τήν ὠδή τοῦ Μωϋσῆ.
Ἦταν ἕνας νέος πού τραγουδοῦσε τόσο ὄμορφα, τόσο καρδιακά πού νόμιζες ὅτι ἄκουγες ἀηδόνι νά τραγουδᾶ τόν ξεριζωμό του.Σέ ὕφος ἀνατολίτικο ,θρηνῶδες ,κατανυκτικό, ἱλαρό ,ἀναπαυτικό, ἑλπιδοφόρο. Δέν σταματοῦσε. Κάπου ,κάπου τόν συνόδευε ὅλη ἡ ὁμήγυρη.
Ἦταν ἠ φωνή ὅλης τῆς Ἀνατολῆς πού ζητοῦσε εἰρήνη, δικαιοσύνη, ἐλευθερία. Στο ἄκουσμά της ὁ οὐρανός στέναξε… ,ἡ θάλασσα ἠρέμησε… ,τό μελτέμι ἔσβησε …
Τότε ἐμνήσθην τήν ὠδή τοῦ Μωϋσῆ πού ὅταν πέρασε τούς Ἰσδραηλῖτες ἀπό τή σκλαβιά τῆς Αἰγύπτου στήν ἀντίπερα ὄχθη τῆς ἐλευθερίας τήν Ἐρυθρά Θάλασσα ἔμελψε τήν ἀνεπανάληπτη ὠδή του:
«Τότε ᾖσε Μωϋσῆς καὶ οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ τήν ὠδήν ταύτην τῷ Θεῷ• καὶ εἶπαν, λέγοντες•
Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γάρ δεδόξασται• ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασσαν. 
Βοηθός καὶ σκεπαστής ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν. Οὖτός μοι θεός μου καί δοξάσω Αὐτόν ,Θεός τοῦ πατρός μου καί ὑψώσω Αὐτόν »
Ἐρυθρᾶ Θάλασσα γιά αὐτούς τούς λαούς τό Αἰγαῖο Πέλαγος . 
Ποιός ὅμως τούς ὑπόσχεται τη Γῆ τῆς ἐπαγγελίας;
Ὁ Θεός;….Οἱ ἄνθρωποι;…Ἡ ἑλπίδα τους;…Ἡ ἀναζήτησή τους;…


Ἀγαθονήσι ἡ ἀντίπερα ὄχθη τῆς Ἐρυθρᾶς Θάλασσας…
Ἀγαθονήσι ἡ ἀντίπερα ὄχθη τῆς ἐλευθερίας…
Ἀγαθονήσι ἡ ἀντίπερα ὄχθη τῆς καταλλαγῆς..
Ἀγαθονήσι ἡ ἀντίπερα ὄχθη τῆς εἰρήνης..
Ἀγαθονήσι ἡ ἀντίπερα ὄχθη τῆςἑλπίδας…

Προσπαθοῦμε να φανοῦμε ἀντάξιοι τοῦ ἤθους μας, τοῦ πολιτισμοῦ μας , τῆς χριστιανικῆς μας ἀγάπης…
Ἀκούω τήν ὠδή τοῦ νέου Ἀσιάτη και ἀλγῶ

Ἀρχ. Ἀντίπα Νικηταρᾶ 
ἐφημερίου Ἀγαθονησίου
Ἐν πλῷ