Αρχιμανδρίτης Αντίπας: Ἡ Ἀγία Γαβριηλία και οἰ συναντήσεις μαζί Της. Ἀρχιμ. Ἀντίπας Νικηταρᾶς, Πρώην Πατριαρχικός Ἔξαρχος Πάτμου, Δρ. Θεολογίας

«Την εγνώρισα, υπήρξα πνευματικός Της … είδα την καλοσύνη της, την αγάπη της τη χριστιανική, την ευρύτητα, το ζήλο να μεταδώσει κάτι καλό, με διάκριση, με μετριοφροσύνη , με τρόπο πολύ κατάλληλο και οικοδομητικό…Με λόγο ζωντανό, αληθινό, γνήσιο , από την εμπειρία της. Ποτέ δεν έκανε το δάσκαλο, ποτέ δεν έλεγε μεγάλα λόγια, ποτέ δεν έκανε επίδειξη. Έκρυβε τον πλούτο της τον πνευματικό Εντρύφησε στην Αγία Γραφή, στην εμπειρία της Εκκλησίας, χωρίς να το διαφημίζει, είχε εμβαθύνει πολύ, και είχε κάτι να μεταδώσει σε κάθε άνθρωπο… Διακόνησε στο έργο των, π. Παπασαραντόπουλου, πρώτου Έλληνα Ιεραπόστολου της Αφρικής, του Αρχιεπίσκοπου Σινά Δαμιανού, που την κάλεσε κάτω στην κοιλάδα της Φαράν, τοῦ Ειρηναίου, ευλογήθηκε από τον Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή, ονομαστό Γέροντα της Πάτμου, που της έδωσε το μικρό μοναχικό σχήμα με οικουμενική αποστολή, κράτησε επαφή αμοιβαίου σεβασμού με το Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ-Αγγλία… Δεν είναι τυχαίο με ποιους είχε επικοινωνία και με ποιους είχε αναφορά πνευματική, δεν είναι τυχαίο».

Πατήρ Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος , ὁ πνευματικός Της πατέρας

Προσυπογράφω αὐτό τό κείμενο ἀπόσταγμα ψυχῆς ..

Ὁ Βίος Της

Ἡ Ὁσία Μητέρα ἡμῶν Γαβριηλία γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου του 1897 τήν ἡμέρα τῆς πανίερης μνήμης των μεγαλομαρτύρων Ἀγίων Κυπριανοῦ και Ἰουστίνης. Γεννήθηκε στή Βασιλίδα τῶν πόλεων , στό σταυροδρόμι τῶν λαῶν και τῶν θρησκειῶν, ἀνατρεφόμενη και παιδαγωγούμενη στό μεγάλο ὀρθόδοξο Rum millet μέ τεράστια παρουσία στον πολιτισμικό, οἰκονομικό και πνευματικό περιβάλλον τῆς Κωνσταντινούπολης, κάτω ἀπό την κουφιστική καί ἀνατροφοδοτική Καθέδρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαεχείου .Ἡ Ρωμαίικη κοινότητα ἀριθμοῦσε πάνω ἀπό 300.000 ἄτομα και μεγαλουργοῦσε ὡς μεγαλοαστική τάξη μέ δυναμική στό ἐμπόριο και στό χρηματοπιστωτικό σύστημα , μεταφέροντας τήν ἐμπειρία της ὡς διάμεσος τῶν εὐρωπαίων κεφαλαιούχων . Ἡ πνευματική ἄνθιση τοῦ millet παράλληλη με την οἰκονομική του καταγράφεται στο πλῆθος τῶν ρωμαίικων ἱδρυμάτων του, στούς φιλεκπαιδευτικούς συλλόγους του , καθώς και στην σημαίνουσα παρουσία τῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς πανάρχαιο σύμβολο ἑλληνορθόδοξης Παιδείας . Ἠ μικρή Αὐρηλία (τό κοσμικό της ὄνομα ) ἀναπνέει στό Φανάρι καί μορφώνεται μέ ὅλα τά βασικά ἐφόδια τῆς ἰσχυρῆς εὐρωπαϊκῆς παιδείας :: Γαλλικά , ἀγγλικά , πιάνο , Savoir Vivre . Ὅπως λέει ἡ ἴδια : «Το χειμώνα μέναμε στο Ταξίμ, και το καλοκαίρι στο ωραίο νησί της Χάλκης, στολίδι των Πριγκιποννήσων».

Ἡ Αὐρηλία δέχτηκε τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος από τον τότε Διευθυντή της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, Μητροπολίτη Γερμανό Στρηνόπουλο, και ἀπό τον Μητροπολίτη Θυατείρων, και ἀνάδοχός της ήταν ὀ εξαίρετος Θεολόγος Βασίλειος Αντωνιάδης, Καθηγητής της ίδιας Σχολής . Μοναχή θά γράψει στο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά νά ζητήσει Εὐχή και Εὐλογία , τον Ὀκτώβριο τοῦ 1970 καί σε ἀπαντητική Πατριαρχική ἐπιστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Ἀθηναγ΄ρα διαβάζουμε : «Ενθυμούμεθα υμάς και τους προσφιλείς οικείους και συγγενείς υμών, και εδοκιμάσαμεν πολλήν συγκίνησιν πληροφορηθέντες, ότι εν μέλος της οικογενείας υμών αφιερώθη εις την υπηρεσίαν του Κυρίου…» -.

. Ο πατέρας της εἶναι σημαίνων παράγοντας τῆς κοινότητας, ἀντιπρόσωπος τῆς γαλλικῆς ἐταιρείας Messagerie de France, καί καθώς εἶναι εὔπορος ξυλέμπορος προσφέρει ἕνα περιβάλλον μέ ὐλικές ἀνέσεις και ἀσφάλεια στην πολύτεκνη οἰκογένειά του , στην οἰκία του , στό Φανάρι. Ὡς τέταρτο τελευταῖο παιδί τῆς οἰκογένειάς της ἀφοῦ ἠ οἰκογένεια ἔχει ἄλαλ τρία παιδιά : τη Βασιλική, την Παυλίνα, τον Αλέξανδρο, και την Αυρηλία. θα πάρει ποιότητα και ποσότητα ἀγάπης τήν ὁποῖα και θα μετακενώσει παντοῦ και πάντα . Ἀνατρέφεται μέ ἀγάπη , με εὐσέβεια ἀπό ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογενείας της ἀλλά κυρίως ἀπό τήν μητέρα της Βικτώρια Χριστάκη κόρη κορυφαίου παθολόγου τοῦ Σουλτάνου. Παιαδαγωγεῖται σέ ἔνα σπίτι ἄκρως φιλόξενο καί χαρούμενο.

Μεγαλώνει καί κτίζει μια ἰδιαίτερα στενή πνευματική σχέση με τη μεγάλη αδελφή της , Βασιλική ἡ ὁποῖα τῆς ἀφηγεῖται ἱστορίες ἀπό την Βίβλο καί την εἰσάγει σέ θεολογικά ζητήματα , ἀναφορικά μέ τήν θεΐκή ὑπόσταση, τό πανταχοῦ παρών και τά πάντα πληρῶν και ἤδη ἀπό τεσσάρων χρονῶν ,θα ἀντιληφθεῖ ὅτι θα πρέπει σοβαρά και προσεχτικά να βαδίζει στη ζωή Της . Ἡ Χάρι τῆς παρουσίας της και το γλυκό της χαμόγελο την καθιστοῦν ἀξιαγάπητη σέ ὅ΄λους καί ἡ ἴδια ἀπό μικρή θα δείξει την μεγάλη ἀγάπη Της γιά τόν άνθρωπο . Ὡς μαθήτρια φοίτησε στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο. Τό Ζάππειο εἶναι τό Πρότυπο Σχολείο στό ἱστορικό Πέρα . Ἡ μόρφωσή της οὐσιαστική και πολύπλευρη, κυρίως μέσω τῆς νεωτερικῆς παιδείας τοῦ ἰδρύματος. Τό 1879 τό Ζάππειο μετασχηματίζει τήν ἐκπαίδευση , ἡ ὁποῖα ἐκτός ἀπό ἐθνικό , ἠθικοποιητικό και γνωστικό μορφωτικό χαρακτήρα στοχεύει προς την ἐπαγγελματική κατάρτιση τῶν μαθητριῶν..Τούς καλλιεργεῖται ἡ ἀγάπη γιά τήν γεωργία καί τήν ἐργασία ἐνῶ παράλληλα ἡ διδαχή ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας, ἡ θρησκευτική διδασκαλία, ἡ ἱστορία, και τά φυσικομαθηματικά δίνουν σημαντικά ἐφόδια παιδείας. Ἔτσι οἱ πρῶτες ἀπόφοιτές του παίρνουν ὐποτροφίες γιά ἰδρύματα τοῦ ἐξωτερικοῦ, γεγονός πού θεωρήθηκε γιά τήν ἐποχή του, ὄχι ἀπλῶς καινοτόμο, ἀλλά και ἐπαναστατικό. Σέ μιά εποχή όπου οι γυναίκες δεν μορφώνονταν καν, οἱ μαθήτριες τοῦ Ζαππείου διέπρεπαν στίς ἐπιστῆμες καί τά γράμματα Μετά τό Γυμνάσιο, συνεχίζει τις Σπουδές της στήν Ἐλβετία στην Σχολή Γεωπονικῆς του Estavayer-Le-Lac. Είχε μια ιδιαιτερη αγάπη για όλα τα φυτά «μιλούσε» και επικοινωνούσε μαζί τους. Το 1923 μέ τήν ἀνταλλαγή πλυθυσμῶν, ἡ Ἅγία μας θα ξεριζωθεῖ βίαια μαζί μέ τήν οἰκογένειά της ἀπό τήν ἀγαπημένη τηςΠόλη καί θά μετακομίσει στή Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ θά δώσει εξετάσεις και παρακολουθήσει στό Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, τήν Φιλοσοφική Σχολή.Ἦταν ἠ δεύτερη γυναίκα πού σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή. Παρακολουθεῖ μαθήματα τῶν Γληνοῦ, Δελμούζου, Τριανταφυλλίδη…Τά καλοκαίρια στη Φλώρινα μαθαίνει δωρεάν γράμματα στα παιδιά τῆς περιοχῆς . Τότε στη Θεσσαλονίκη θα ἀρρωστήσει πρώτη φορά βαριά. Ὑψηλός πυρετός γιά μέρες . Ἕνα βράδυ ξυπνᾶ ἀπό ἕνα μεταλικό ἦχο . Ἕνας νέος εἶναι μπροστά στο κρεββάτι Της . Μη φοβᾶσαι , τῆς λέει , αὔριο θα εἶσαι καλά . Και ἔγινε καλά . Πῶς να μην γίνει , ἀφοῦ Αὐτός πού Τῆς το ἔλεγε ἦταν ὁ Ἅγιος Δημήτριος. Ὁ προστάτης τῆς χρισμένης ἀπό τον Κύριο Θεσσαλονίκης. Ξημέρωνε 26 ὀκτωβρίου . Ἡ ἡμέρα τῆς Ἑορτῆς Του. Τό πέρας των σπουδῶν της , ἡ πνευματική Της ἀναζήτηση καί ἡ ἐπιθυμία Της νά προσφέρει με ὅλους τους τρόπους καί τά μέσα, βοήθεια στόν πάσχοντα τήν βρίσκει στήν Αθήνα ὅπου και ἀρχικά ἐργάζεται σε μια ιδιωτική ψυχιατρική κλινική . Ἐκεῖ παρέμεινε ἕναν μόνον χρόνο , ἀφοῦ οἱ συνθῆκες ἦταν ἄθλιες γιά τούς πάσχοντες καί τούς ἰατρούς .Ὁ ιδιοκτήτης ἦταν ἄθεος , σκληρός άνθρωπος ,ἕνας ἐπαγγελματίας τοῦ κέρδους. Μια μέρα ἕνας ἄρρωστος πέθαινε και ἤθελε νά μεταλάβει . Ἡ ἴδια θά καλέσει τον ἱερέα παρά τήν ρητή απαγόρευση και ὁ ἰδιοκτήτης μόλις τό μαθαίνει τήν ὑβρίζει χυδαῖα καί τήν ἀπολύει. Σέ λίγες μέρες ένα μεγάλο κακό ξεσπᾶ στη κλινική, ἀπανωτοί καί ἀδικαιολόγητοι θάνατοι . Τότε την παρακαλεί αυτός ο σκληρόκαρδος να φωνάξουν έναν ιερέα για ευχέλαιο. Τότε και μόνο σταμάτησε το θανατικό και ο ίδιος μεταστράφηκε .Στή συνέχεια καί κατά παραχώρηση τοῦ Θείου Θελήματος τήν βρίσκουμε στήν Ἀγγλία ὅπου πῆγε μόνη Της καί μόνο μέ μία χάρτινη λίρα Ἀγγλίας. Στήν Ἀγγλία τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου βρῆκε διάφορες ἐργασίες , ἀλλά πολλούς και ἀγαπημένους φίλους , βοήθησε πλήθος ἀπόρων, ἀσθενῶν καί ἀνέργων, ἐπίσης φρόντιζε προσωπικά και χωρίς νά ὑπολογίζει τήν προσωπική της ξεκούραση πολλούς φτωχούς και ἀρρώστους. Στην Αγγλία σπουδάζει γιατρός , ποδολόγος ειδικότητα σπάνια και πολύ ιδιαίτερη που θά τῆς φανεῖ πολύ χρήσιμη στό πνευματικό της έργο, αφού ὅπως λέει ἡ ἴδια στο πρῶτο στάδιο τῆς ζωῆς της ἀπό τά πόδια θά ἔφτανε στήν καρδιά.τῶν ἀνθρώπων . Ἰἰδιαίτερα ὅμως προσέφερε τίς ὑπηρεσίες Της ἀμισθί ὡς ποδολόγος σέ φτωχούς Κύπριους ἐργάτες πού ὑπέφεραν ἀπό τη σκληρή πολύωρη ὀρθοστασία . Τό 1945 μέ τό ὁριστικό τέλος τοῦ πολέμου ἐπιστρέφει στήν Ἑλλάδα μέ τήν ἀνθρωπιστική ἀποστολή βοήθειας γιά νά διευθύνει τήν Γεωργική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης, τήν σχολή Οἰκοκυρικῆς γιά τά φτωχά κί ἄπορα κορίτσια τῆς Ἐπαρχίας. Δύο χρόνια ἀργότερα σήην Αθήνα ἀνοίγει τό Θεραπευτήριό Της στήν περιοχή του Κολωνακίου, στην οδό Σόλωνος και Μασσαλίας ,ως ιατρός ποδολόγος . Έγινε γνωστή και διάσημη ἰατρός. ὅλη την ἠμέρα ἐργαζόταν σκληρά. . Η ζωή της :ελάχιστο φαγητό , αυστηρή τήρηση τῶν νηστειῶν, καθημερινή ὁλόθερμη καί ἀδειάλειπτη προσευχή και δουλειά ἀπερίσπαστη . Θεράπευε τα πόδια , ἄκουγε γιά ὧρες τήν πάσχουσα ψυχή και συμβούλευε ,συντρόφευε , συμπονούσε καί συμπορευόταν προσευχόμενη σόον Κύριο γιά τόν κάθε άνθρωπο. Κέρδιζε πολλά χρήματα 500 έως και 600 δραχμές την ημέρα . Ἔως τό βράδυ δεν είχε πεντάρα . Πλήρωνε σ’έναν τυφλό το ενοίκιο, σ’ έναν άνεργο αγόραζε ρούχα και τρόφιμα , σπούδαζε άπορους νέους φοιτητές, φρόντιζε και ανακούφιζε κάθε πρόβλημα οικονομικό οποιουδήποτε της χτυπούσε την πόρτα . Οἱ φίλοι της, τῆς φώναζαν ὅτι τήν ἐκμεταλλεύονται και Ἐκείνη απαντούσε “Μου είναι αδύνατο να μην δώσω σε όποιον μου ζητάει!! “

Ἡ 24η Μαρτίου του 1954 είναι η ημέρα που την καθόρισε πνευματικά . Πεθαίνει η αγαπημένη της μητέρα με την οποία είχε στενότατο ψυχικό και πνευματικό σύνδεσμο και η οποία σε κάθε αποστολή της την συνόδευε με τα εξής λόγια: Πήγαινε παιδί μου και μήν σε νοιάζει , εγώ θα είμαι εδώ να σε περιμένω. Την ημέρα τῆς ἀποδημίας τῆς μητέρας Της, ἄρχιζε γιά Ἐκείνη, ἡ Μεγάλη περιπέτεια τῆς Πίστης και τῆς ὁλοκληρωτικής ἀφοσίωσης στόν Κύριο. ‘Υπακούοντας στόν Εὐαγγελικό λόγο:Ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα ,δός φτωχοῖς καί ἀκολούθει Μοι. ἀναζητᾶ προσευχόμενη μέσω τῆς νοερᾶς προσευχῆς πνευματικό σημάδι γιά τό θέλημά τοῦ Κυρίου, λέγοντας :Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος που θα χτυπήσει τήν πόρτα τοῦ ἰατρείου μου θα πάω στον τόπο πού κατάγεται . Ήταν ένας Ινδός.

Και φεύγει , 58 χρονῶν χωρίς καθόλου χρήματα . Διαμένει σέ ὄποιο κατάλυμα Τῆς ἑτοιμάζει ὁ Κύριος . Ἀπό σπηλιά , βαγόνι τρένου, μέχρι παλάτι Μαχαραγιᾶ

Ἔτσι ξεκίνησε ἡ μεγάλη ἱεραποστολική της δράση στην Ινδία γιά 5 χρόνια. Ἔνας ἀπό τούς μεγαλύτερους σταθμούς στη ζωή Της. Ἀγαποῦσε τήνΙνδία. Ἐργάστηκε βοηθώντας τους λεπρούς Ινδούς , χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης ,ἀπόλυτα ἐγκαταλειμμένη στην Πρόνοια τοῦ Χριστοῦ. Πλένοντας μόνο τα χεράκια της με σαπούνι , χωρίς γάντια με δύο αλλαξιές ροῦχα , ένα ζευγάρι πέδιλα και μια ζακετούλα. ἩἸνδία τη λάτρεψε. Η Ινδία των Γιόγκι , των Βουδιστών , των Γκουρού , της πολύωρης ἀδιέξοδης πνευματικῆς ἀναζήτησης βρίσκει στο πρόσωπο της Γερόντισσας την ἀποκαλυπτική και ἄμεσα βιωματική ἀλήθεια της Ορθοδοξίας. Με τη δύναμη της νοεράς προσευχής , τήν ὁποῖα και ἀσκεῖ ἀπαρέγκλιτα τά βράδια διώχνει τίς δαιμονικές ἐπιθέσεις , ἀποκαλύπτει τίς ἀπάτες τῶν δῆθεν πνευματικῶν βουδιστῶν. Ἦταν ἀτρόμητη. Ἕνα βράδυ στήν ζούγκλα τῆς ἐπιτίθεται μία τίγρης . Τήν σταυρώνει και λέγοντας την Ευχή την ακινητοποιεί

Στο καθημερινό της κουραστικό πρόγραμμα ήταν απαραίτητη η δίωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής και πολλές ώρες προσευχής. Η Ἅγία Γερόντισσα ἔζησε και σε μοναστήρια αλλόδοξων (χωρίς να συμπροσεύχεται και να εορτάζει μαζί τους!). Έκανε πράξη τα λεγόμενα τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, πού ἔλεγε πώς η πραγματική Ιεραποστολή, γίνεται ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Χριστό , που έλεγε ότι η αγάπη προς τον Χριστό δεν έχει όρια, το ίδιο και η αγάπη προς τον πλησίον και ότι πρέπει να εκτείνεται παντού, στα πέρατα της γης και σε όλους τους ανθρώπους. Ο ίδιοςοἍγιος έλεγε ότι ήθελε να πάει να ζήσει ακόμη και μαζί με τους χίπηδες στα Μάταλα* για να τους δείξει την αγάπη του Χριστού, πόσο είναι μεγάλη και πώς μπορεί να τους αλλάξει και να τους μεταμορφώσει. Πάνω ἀπό ὅλα μιλάει με πράξεις ἀγάπης . Αγαπάει τους αιρετικούς και τους αλλόδοξους: Τους συναναστρέφεται, τους διακονεί. Θυσιάζεται για να υπηρετήσει φτωχούς, ἄρρωστους, λεπρούς, σε ξένες και αφιλόξενες χώρες με ἐπόλυτη εμπιστοσύνη εγκαταλελειμμένη στην Πρόνοιά τοῦ Κυρίου . Έλεγε οι Άγγελοι τόνιζαν ότι αυτό που μετράει πιο πολύ είναι το ποσόν και το ποιόν της αγάπης που δίνεις σε ὅλους ἀνεξαιρέτως καί χωρίς διακρίσεις! Δεν είχε ποτέ χρήματα και αν της τα έδιναν τα έδινε αμέσως σε όποιον της ζητούσε. Τα θεωρούσε το πιο βρώμικο πράγμα. Όλα της τα έδινε ο Κύριος , έλεγε. Εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να αφεθεί στα χέρια Του. Ὑπῆρξε ἡ αἰτία πολλοί άνθρωποι να βαφτιστοῦν Ὀρθόδοξοι και να ἔχουν πνευματική ζωή . Ποτέ δεν μιλούσε σε άλλους για τον Χριστό αν δεν της το ζητούσαν οι ίδιοι. Έκανε σημαντικές γνωριμίες. Γνώρισε την Μητέρα Τερέζα και μαζί περιέθαλπαν τα μωρά κοριτσάκια που πετούσαν οι άσπλαχνοι γονείς τους στα σκουπίδια, επειδή τα κορίτσια στην Ινδία ήταν βάρος στην οικογένεια διότι έπρεπε να τα προικίσουν . Γνώρισε, τον Baba Amte , τον Ινδό δικηγόρο & ανθρωπιστή, που παράτησε την ταχτοποιημένη ζωή του και, με πολλή προσωπική εργασία και αγώνα, ίδρυσε μαζί με την οικογένειά του ένα χωριό κατοικίας & περίθαλψης λεπρών στη ζούγκλα. Η συνεργασία και η φιλία του με τη Γερόντισσα τον βοήθησε να εκτιμήσει την Ορθοδοξία, ενώ ώς τότε γνώριζε μόνο τον "αποικιοκρατικό" χριστιανισμό της Δύσης... Έτσι, σε κάποιο συνέδριο, διακήρυξε δημόσια: "Δεν είμαι ορθόδοξος χριστιανός, ομολογώ όμως ότι μετά από την γνωριμία μου με τη Γερόντισα Γαβριηλία , περπατώ σκυφτά στη σκιά του Σταυρού" . Γνώρισε την Indira Gadi κόρη του Mahatma Gadi. Την καλούσαν από διάφορες χώρες και από διάφορες αιρέσεις για να μιλήσει για την ὀρθοδοξία καί πραγματικά άφηνε τα πλήθη ἄλαλα. Σε προτεσταντική σύναξη ήταν η μόνη που άφησαν να μιλήσει για την Παναγία και στην κυριολεξία τους συγκλόνισε. Δεν αγαπούσε όμως καθόλου την συμπροσευχή- όσο κι αν είχε φιλίες και σχέσεις με ανθρώπους από άλλα δόγματα. Όταν ζοῦσε στην Αθήνα, τηλεφωνοῦσαν Μοναχές Ετερόδοξες και της λέγανε: «Να έρθουμε συμπροσευχηθούμε». «Δεν προσεύχομαι με παρέα», τους έλεγε «Ελάτε όμως να πιούμε ένα ωραίο τσάι και να μου πείτε τα νέα σας»..Στην Αμερική έζησε συνοδεύοντας ένα τυφλό μαύρο παιδάκι τη ρατσιστική βία και το μίσος . Ηταν φίλη τοῦ ἀγωνιστῆ ἱερέα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και της μητέρας του που βρήκαν και οἱ δύο τραγικό θάνατο ὑπερασπιζόμενοι τούς μαύρους στην Ἀμερική .

Μετά την Ινδία ἡ Ἁγία θα βρεθεῖ στα Ιμαλάια για έναν χρόνο με λιτή τροφή, μόνη με το Θεό, σε ώρες ατελείωτης καλλιέργειας της νοεράς προσευχής. Η ίδια έλεγε αργότερα ότι εκείνο τον χρόνο έζησε τον ησυχαστικό μοναχισμό! Πίστευε πλέον ὅτι θέλημα του Θεού ἦταν να γίνει Μοναχή!. Τότε κατάλαβε ότι ο μοναχισμός είναι ένας ανώτερος τρόπος ζωής. Έτσι φεύγει για τη Βιθανία ὅπου λαμβάνει την ρασοευχή μετά ἀπό τριετή δοκιμασία της και το όνομα Γαβριηλία.. , στή μοναστική κοινότητα Αναστάσεως του Κυρίου . Τα ναῦλα για την Βηθανία άλλη μια φορά βρέθηκαν με θαυματουργικό τρόπο κι έτσι πήγε σε ηλικία 62 ετών (!)

Με εὐχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου θα συνοδεύσει τον Γερμανίας πρώην μητροπλίτη Κισσάμου και Σελήνου Ειρηναίο-Γαλανάκη-, ὁ ἴδιος μᾶς λέει

«Όταν αρχές του 1972, με εκλογή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ανέλαβα την ποιμαντορία της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας, ήλθε κι εκείνη μαζί μου τον πρώτο καιρό και βοηθούσε στη νέα αυτή αποστολή μου στον Ευρωπαϊκό χώρο. Αργότερα την συναντούσα στην Αθήνα όπου είχε το κελί της… μια «κατ’ οίκον Εκκλησία» των πρώτων χριστιανικών χρόνων, στην οποία ακουγόταν ο λόγος του Θεού στα πλαίσια της Ορθόδοξης Παράδοσής μας… Η Γερόντισσα Γαβριηλία ήταν μια μοναχή με μόρφωση, γλωσσομάθεια και ευρύτερη αντίληψη… Την ίδια ευρύτητα είχε στα θέματα χριστιανικής ζωής και συμπεριφοράς, και βοηθούσε πολλούς, μάλιστα νέους, να γνωρίσουν την Εκκλησία, και ν’ αναπαυθούνε στην Χάρη του Θεού… Δεν έζησε κλεισμένη σ’ ένα Μοναστήρι. Μοναστήρι της ήταν ο κόσμος όλος. Η μεγάλη προσφορά της, πνευματική και κοινωνική την καθιστά ένα πολύτιμο κεφάλαιο στη ζωή της σημερινής Ορθοδοξίας...»

Στη συνέχεια πηγαίνει στην Πάτμο όπου και συναντά τον Μεγάλο όπως έλεγε η ίδια Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή , την κάνει μικρόσχημη μοναχή και της δίνει την ευχή του για εσωτερική ιεραποστολή . Ὁ Ἅγιός μας Ἀμφιλόχιος θα γίνει πνευματικός Της Πατέρας μέχρι την Κοιμησί Του , το 1970 Στήν Ἀγγλία σέ ἔτερο ταξίδι Της θα γνωρίσει τον Ἄγιο Γέροντα Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ , ὁ ὁποῖος και θα τῆς προτείνει να ἀναλάβει Ἡγουμένη τῆς Ἰερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου.

Θά μεταβεῖ στήν Αθήνα το 1980 ὅπου έκανε ἐπιτυχημένη και θαυματουργή εγχείρηση για να θεραπευτεί από τύφλωση του αριστερού ματιού της.. Παρέμεινε στην Αθήνα στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας, την Νέα Ιερουσαλήμ, όπως η ίδια έλεγε. Μέσα από το μοναστήρι αλληλογραφούσε και βοηθούσε πολλούς ανθρώπους.

Ακολουθεί η εξωτερική ιεραποστολή στην Αφρική με τον αείμνηστο Ιεραπόστολο π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο καί τον μακαριστό Γέροντα Παῦλο Νικηταρᾶ , τον πρωτόκλητο πνευματικό υἱό τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου . Μαζί ἔτρεχαν στην Οὐγκάντα , την Κένυα, την Τανζανία και το Κονγκό πού με μεγάλο θαυμασμό μιλοῦσε για την Μεγάλη Ἱεραπόστολο Γερόντισσα Γαβριηλία .«Ἠ ἀδελφή Γαβριηλία ἦταν μεγάλη προσωποκκότητα . Μεγάλη ἱεραπόστολος .Ἔτρεχε , σε νοσοκομεῖ α, φυλακές ,παντοῦ να δίδει βοήθεια στον ἐμπερίστατο .…

Στήν Αθήνα επανέρχεται χωρίς να έχει ούτε χρήματα ούτε κατάλυμμα για να μείνει. Πηγαίνει να εκκλησιαστεί στον Άγιο Λουκά Πατησίων. Εκεί μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας έρχεται ο Εφημέριος του Ιερού Ναού ο πατέρας Αγαθάγγελος Μιχαηλίδης , ἕνας ἀγωνιστής ἱερέας πού λειτουργοῦσε σχεδὸν καθημερινά, ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν ἦταν ἡ ἑβδομάδα ὑπηρεσίας του, θεωρώντας ὑποχρέωσή του τὴν καθημερινὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ μας . Ὁ πατέρας Ἀγαθάγγελος διορατικά ἀντιλαμβάνεται ὄτι δεν ἔχει τόπο να μείνει και τῆς παραδίδει τα κλειδιά ενός διαμερίσματος τῆς ἐκκλησίας πού ἦταν κατάλυμα για ἱεροσπουδαστές στο κέντρο της Αθήνας , στα Πατήσια. Το διαμέρισμα αὐτό θα γίνει Ἀσκητήριο . Τόπος ἐσωτερικῆς ἰεραποστολῆς Θα λάβει το ὄνομα , τό σπίτι τῶν Ἀγγέλων. . Παραμένει στό σπίτι των Αγγέλων , πέντε χρόνια καί κάθε μέρα δεχόταν και ευεργετοῦσε πνευματικά εκατοντάδες ἐμπερίστατους. , ἀνώνυμους και ἐπώνυμους .Κάνει πράξη αὐτό πού και ὁ Ἄγιος Σοφρώνιος τῆς εἶχε μεταφέρει μέσω πνευματικοῦ της τέκνου , τῆς κ. Νικολέτας νά παραμείνει στήν Ἀθήνα ἀφοῦ ἡ ἐρημία τῶν πόλεων ἐρημικτέρα τῆς ἐρήμου ἐστί

Ἐκεῖ συτόν ἴδιο χῶρο τῆς ἄσκησης και τῆς ἱεραποστολῆς θα παρατηρήσουν τά πνευματικά της τέκνα την ἀλλοίωση τοῦ προσώπου Της ἀπό την καλλιέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς . Ὄταν διαπιστώνουν πῶς χάνονται τά χαρακτηριστικά τοῦ Προσώοπου της και ἦταν ὄλο στο φῶς . Συνδέεται πνευματικά με τον πατέρα Γαβριήλ Τσάφο με καταγωγή από τα Βρύουλα της μικράς Ασίας, ἐφημέριο τοῦ Ιεροῦ ναοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου στην πλατεία Αμερικής . Μετά ακολουθεί η Αίγινα ὅπου και ὁ Μητροπολίτης Ὕδρας , Σπετσῶν και Αἰγίνης , Τῆς παραχωρεῖ το Κελλίον τῆς Ἁγίας Σκέπης . Γέροντάς της και πνευματικός της εἶναι ὀ Γέροντας Διονύσιος Μικραγιαννανίτης, που διακρίθηκε ως εξομολογος-Πνευματικός πολλών μοναχών και λαϊκών

Στη συνέχεια στις 25 Νοεμβρίου 1990 φτάνει στη Λέρο, όπου και ιδρύει την ἱερά Μονή των Αγίων Αγγέλων με την πνευματική της κόρη την αδελφή Γαβριηλία την νεώτερη.Ἐκεῖ ὁ Γέροντάς Της Διονύσιος θα Τῆς κάνει καί την κουρά τῆς μεγαλόσχημης μοναχῆς

Εκοιμήθη σε ηλικία 95 ετών, στις 28 Μαρτίου του 1992 στο μοναστήρι των Αγγέλων στη Λέρο , Την στιγμή τῆς ἱερᾶς ἐκδημίας Της , ἡ Ἀγία ανασήκωσε τα χέρια Της που θεράπευαν και στήριξαν όλους τους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης προς τους Ἀγγέλους . … Εκείνη την στιγμή ακούστηκε καθαρότατα μια μελωδία άγνωστη, χαρμόσυνη, Αγγελική… Ήταν οι Άγιοι Άγγελοι πουσυνόδευαν την ἁγία Ψυχή Της . Αυτό κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα και μετά μια σιωπή πλημμύρισε το κελί της…Όλες οι καμπάνες της Λέρου χτυπούσαν πένθιμα και στην κηδεία της παρευρέθη πολύς λαός. Εψάλλη η Εξόδιος Ακολουθία για Μεγαλόσχημο Μοναχή και την ώρα που την συνοδεύσανε Μοναχές στο ταφικό μνῆμα ο Μητροπολίτης Λέρου Νεκτάριος θέλησε να δει για τελευταία φορά το πρόσωπο της. Κανείς δεν ανέπνεε. Όσοι το είδανε, κάνανε τον Σταυρό τους και λένε ότι δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το πρόσωπο του ανθρώπου που είδανε…

Εἶχα ὀ ἴδιος την χαρά και την εὐλογία να συναντήσω την Ἄγία Γερόντισσα , ἕνα πρότυπο ἁγιότητος, ἀσκητικῆς διακονίας, προσφορᾶς πού ἀφήνεται στό ἄπειρο Ἔλεος τοῦ Κυρίου μας καί στά φτερά τοῦ φύλακα Ἄγγελού της.

Kατά τήν δεκαετία τοῦ 1980 γνώρισα τήν Δάφνη (μετέπειτα μοναχή Γαβριηλία τήν νεώτερη). Ἡ ἀδελφή Γαβριηλία ἡ νεώτερη ἕλκυε τήν καταγωγή της ἀπό τήν νῆσο Λέρο, ἦταν ὅμως πεπαιδευμένη, πολυτάλαντη καί μεγαλωμένη στήν κοσμοπολίτικη καί πνευματοφόρο Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Ἐξομολογοῦνταν στόν μακαριστό Γέροντα Παῦλο Νικηταρᾶ γιά ἕνα διάστημα καί συνδεόταν πνευματικῶς μέ τήν Ἱερά Νῆσο Πάτμο καθώς τήν διακατεῖχε μία ἰδιαίτερη εὐλάβεια πρός τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Πάτμου. Τό χρονικό διάστημα ἐκεῖνο εἴχαμε καί ἀλληλογραφία καί κατά τακτά χρονικά διαστήματα τηλεφωνική ἐπικοινωνία καθόσον ἐξεδήλωνε ἐνδιαφέρον γιά νά μονάσῃ. Τότε μέ ἐνημέρωσε γιά τήν Μεγάλη Γερόντισσα Γαβριηλία. Μέ ἐνημέρωσε γιά τόν πνευματικό τους σύνδεσμο μέ τόν Ἀθωνίτη Γέροντα πατέρα Σπυρίδωνα Μικραγιαννανίτη, γιά τήν ἐναργό ἐπικοινωνία τους μέ τόν Μακαριστό τότε Λέρου, Μητροπολίτη κυρό Νεκτάριο, καθώς ἐπίσης καί γιά τά περί ἐγκαταστάσεώς της στό πατρικό της σπίτι στή νῆσο Λέρο μετά τῆς ἀσκητικῆς Γεροντίσσης Γαβριηλίας. Ἡ ἀδελφή πλέον Γαβριηλία εἶχε ἀλλοιωθεῖ πνευματικῶς. Εἶχε μεταρσιωθεῖ ἐξαιτίας τῆς συναναστροφῆς καί τῆς πνευματικῆς καθοδηγήσεώς της ἀπό τήν ἐναργό ἀσκητική βιοτή, τήν ἱεραποστολική καί ἡσυχαστική ὑπόστασι, τήν καθαρότητα νοός καί καρδίας τῆς Ἁγίας Γερόντισσας Γαβριηλίας καί τήν διακονοῦσε ἐν ὑποταγῇ, ἀφοσιώσει, εὐλαβείᾳ καί σεβασμῷ. Ὅταν ἐπισκεπτόμουν τήν νῆσο Λέρο πολλές φορές συναντήθηκα μέ τήν Γερόντισσα στήν πατρικήν οἰκία τῆς νεώτερης ἀδελφῆς Γαβριηλίας. Ἡ Γερόντισσα ἦταν ὥριμη πνευματικά, καλλιεργημένη καί τό πολιτιστικό της ὑπόβαθρο, τό θυσιαστικό ἱεραποστολικό της φρόνημα, ἡ ἐμπράγματος καί πλήρης Διακονία στόν ἄνθρωπο καί ἡ ἐξάσκησι τῆς νοερᾶς προσευχῆς τήν καταξίωναν σέ ἐπίγειο ἄγγελο καί οὐράνιο ἄνθρωπο. Διατηροῦσε ἀσκητικῶς τήν Χάρι ἀμείωτη μέ ἔργα. Περιόριζε τίς συναναστροφές μόνο στά Σαββατοκύριακα. Τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες, καλλιεργοῦσε τήν Εὐχή, διαβιοῦσε ἐν νήψει καί προσευχῇ, σιωποῦσε, μελετοῦσε, ἀλληλογραφοῦσε καί ἀσχολοῦνταν μέ κάποιες ἐργασίες. Πολλάκις εἶχα πληροφορηθεῖ στό παρελθόν ἀπό τόν Μακαριστό Γέροντα Παῦλο Νικηταρᾶ, τόν Πρωτόκλητο υἱό τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου, γιά τήν Ἱεραπόστολο Μοναχή Γαβριηλία καί ἐπεδίωκα τήν συνάντησί μας. Ὁ Μακαριστός Ἀγωνιστής Γέροντας Παῦλος Νικηταρᾶς μιλοῦσε με ἐξαίρετα λόγια γιά τήν Ἁγία:

α) Ὅτι ἦταν κουρά τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου καί ἐνῶ ὁ Ἅγιος συνήθιζε νά στέλνῃ ὡς Διακόνισσες στόν κόσμον πολλές μοναχές στά Ἱδρύματα γιά κάποιο διάστημα καί ὅταν τελείωνε ἡ ἀποστολή τους ἐπέστρεφαν στήν Μονή μετανοίας τους, στήν Γερόντισσα Γαβριηλία εἶπε: «Ἐσύ παιδί μου νά συνεχίσῃς τό ἱεραποστολικό σου ἔργο στόν κόσμο» καί τῆς ἔδωσε τό ὄνομα Γαβριηλία γιά νά εὐαγγελίζεται τό ἱερόν Εὐαγγέλιον λόγῳ καί ἔργῳ, ὅπερ καί ἐγένετο: Μία ἀκάματος ἀγγελιοφόρος τῆς Θείας Θερμῆς, Ἀγάπης καί Σοφίας.

β) Ὅτι τό καλοκαίρι τοῦ 1968 ὁ Γέροντας Παῦλος μέ τόν νῦν Σεβασμιώτατο Γάνου καί Χῶρας κ. Ἀμφιλόχιον καί ἄλλους ἐθελοντές ἀνεχώρησαν καί τέσσερις μῆνες συνέδραμαν τό μέγιστο καί πολύαθλο ἱεραποστολικό ἔργο τοῦ Πατρός Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου στήν Οὑγκάντα. Ἐκεῖ συνάντησαν τήν ἄοκνο ἱεραπόστολο Ἁγία Γερόντισσα Γαβριηλία, ἡ ὁποῖα μέ διεβεβαίωνε ὁ Γέροντας Παῦλος ὅτι ἦταν ἀεικίνητη, μιά ζῶσα προσφορά καθώς ἡμέρα καί νύκτα παρευρίσκετο σέ νοσοκομεῖα, ἱδρύματα καί φυλακές, βοηθῶντας τόν πάσχοντα καί τόν ἐμπερίστατο. Ἐθαύμαζε ὁ Γέροντας Παῦλος τήν προσφορά της καί ἐξῆρε τό θυσιαστικό Της πνεῦμα. Τοιουτοτρόπως κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Γέροντος Παύλου τήν δεκαετία τοῦ 1970, ἔφθασε στήν ἱερά Νῆσο Πάτμο ἡ Ἁγία ὡς προσκυνήτρια. Ὁ μακαριστός Γέροντας Παῦλος Νικηταρᾶς, τότε Σχολάρχης τῆς Πατμιάδος, τήν προσκάλεσε στήν Πατμιάδα τοῦ Γένους Σχολή γιά νά μιλήσῃ σέ ὅλους τούς μαθητές τῆς σχολῆς. Μᾶς ἐντυπωσίασε ὅλους αὐτή ἡ μικροκαμωμένη καί φαινομενικῶς ἀδύναμη γυναῖκα, ἀλλά ἀληθῶς λαμπρή κοινωνός τῆς ἑνότητας Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἀγγελιαφόρος τῆς ἡσυχαστικῆς καί θυσιαστικῆς δύναμης.

Οἱ ἄλλες μου συναντήσεις μέ τήν Ἁγία τό 1991 ἦταν συναντήσεις χαρᾶς μέ τήν δυναμική τῆς Χάριτος. Κοινωνία καί ἐμπειρία Χάριτος μέ μιά πεφωτισμένη καί δυναμική Γερόντισσα πού καλλιεργοῦσε συστηματικά τήν Εὐχή ὅπως αὐτές μέ τόν Ἅγιο Ἀμφιλόχιο, τόν Ἅγιο Παΐσιο, τόν Ἅγιο Πορφύριο, τόν Ἅγιο Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη, τόν Ἅγιο Γεράσιμο τόν ὑμνογράφο, πού εἶχα τήν εὐλογία νά συναναστραφῶ. Ἡ Γερόντισσα εἶχε δυναμική. Εἶχε τήν δυναμική τῆς καθαρότητος καί τήν ἐπισκίαζε ἡ Θεία Χάρις, γι΄ αὐτό μέ ὠφελοῦσε καί μέ ἐνδυνάμωνε. Θυμᾶμαι ἐκ τῶν ἐκτενῶν συναντήσεών μας τά ἐξῆς:

α) Διακονοῦσα ἐκεῖνο τό χρονικό διάστημα δύο ἡμέρες στό Καθολικόν τῆς ἱερᾶς μονῆς Πάτμου ὡς Παρεκκλησιάρχης καί δύο ἡμέρες στό Σκευοφυλάκειο ὡς Παρασκευοφύλακας. Ρώτησα τήν Γερόντισσα τί νά τονίζω στόν κόσμον πού ἔρχεται γιά προσκύνημα γιά ὠφέλεια πνευματική. Τότε μοῦ ἀπάντησε χαρακτηριστικῶς: «πρῶτον πίστις, δεύτερον πίστις, τρίτον πίστις».

β) Τήν ρώτησα γιά μιά ἐπικείμενη ἀγορά οἰκίας στήν Ἀθήνα πού ἐσκόπευα νά πραγματοποιήσω γιά νά ὑπάρχει ἕνα μέρος γιά τούς σπουδαστές μας καί ὡς κατάλυμα γιά ἐργασίες. Τότε μοῦ ὑπέδειξε τό Σπίτι τῶν Ἀγγέλων. Κατόπιν δικῆς της παροτρύνσεως ἀγόρασα τό δικό Της Ἁγιασμένο Ἀσκητήριο, τό σπίτι τῶν Ἀγγέλων, βοήθημα καί κατάλυμα ζωῆς.

γ) Ἡ Ἁγία ἀναφερόταν πολλάκις στούς Τιμίους Ἀγγέλους καθ΄ ὅλη τήν διάρκεια τῆς συνομιλίας μας. Τιμοῦσε ἰδιαιτέρως καί εὐλαβοῦνταν τούς Ἁγίους Ἀγγέλους.

δ) Ἐξιστοροῦσε ἐπίσης πρός ὠφέλεια περιστατικά ἀπό τό μεγάλο ὁδοιπορικό καί ἱεραποστολικό ταξίδι Της στήν Ἰνδία:

1. Μοῦ τόνισε ὅτι παρ΄ ὅλη τήν γλωσσομάθειά της καί τήν καλλιέργειά Της δέν γνώριζε τίς γλῶσσες καί τίς διαλέκτους τῆς ἰνδικῆς πού οἱ περισσότεροι ἱεραπόστολοι γνώριζαν, δηλαδή τά Χίντι, τά βεγγαλικά ἤ τά Οὔρντου κλπ. καί αὐτό ἦταν ἕνα πρόσκομμα στό μεγάλο ἱεραποστολικό της ταξίδι. Διότι δέν μποροῦσε λόγῳ τῆς ἀδιάκοπης μετακίνησής Της ἀπό τόπο σέ τόπο νά τίς μάθει. Ἔτσι μοῦ εἶπε ὅτι καλλιέργησε πέντε διεθνεῖς γλῶσσες πού ἔδωσαν ὑποστατικό λόγο στό ἱεραποστολικό Της ἔργο: τό χαμόγελο, τά δάκρυα, τό ἄγγιγμα, τήν προσευχή καί τήν ἀγάπη. Μέ αὐτές τίς πέντε γλῶσσες γύρισε ὅλο τόν Κόσμο!

2. Ἡ Γερόντισσα μοῦ ἐξέφρασε τόν μεγάλο της πόνο ὅταν διακονοῦσε καί θεράπευε τούς λεπρούς στήν Ἰνδία. Πολλές φορές ἀπονεκρώνονταν τά ἄκρα τους καί ἔπρεπε νά ἀφαιρέσῃ τά ἀποσαθρωμένα μέλη. Καί ἐνῶ ὁ λεπρός δέν εἶχε τήν αἴσθηση τοῦ πόνου ἐκείνη πονοῦσε πάρα πολύ. Ἔλεγε ὅτι αὐτός ἦταν ὁ πιό μεγάλος πόνος τῆς ζωῆς της!

3. Ἐπίσης ἀνεφέρθηκε, στό γεγονός ὅτι σέ ἄλλη ἐπίσκεψη Της στήν Ἰνδία σέ Μονή Βουδιστῶν, τήν ἐδέχθη ὁ γκουροῦ (ὁ Ἡγούμενος)... Τῆς πρόσφερε κελλί γιά νά διανυκτερεύσῃ. Ὅταν πῆγε ἡ Γερόντισσα νά ξαπλώσῃ, ἄρχισε νά αἰωρεῖται τό κρεββάτι καί νά κινεῖται ἐπικινδύνως. Ἡ Γερόντισσα ἀγωνίσθηκε μέ τήν Νοερά προσευχή καί ἀκινητοποιήθηκε τό κρεββάτι. Κατέβηκε, κάθησε σέ μία γωνία καί συνέχισε τήν Εὐχή ἕως τό πρωί. Τό πρωί, τήν ἐπισκέφθηκε ὁ γκουροῦ καί εἰρωνικῶς τῆς εἶπε «Ζεῖτε ἀδελφή;» Κι ἐκείνη ἀπήντησε «Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός μου!» Ἦταν ὄντως ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ...

ε) Ἡ Γερόντισσα εἶχε μυηθεῖ καί καλλιεργοῦσε τήν Νοερά προσευχή. Ὁ Ἅγ. Ἄμφιλόχιος τῆς εἶχε δώσει ἕνα κομποσκοίνι Του, τό ὁποῖο τό κρατοῦσε μέ μεγάλη εὐλάβεια γιά πάρα πολλά ἔτη. Ἡ Ἁγία ὅμως σιωποῦσε καί δέν μιλοῦσε γιά τήν νοερά προσευχή, ὅπως δέν μίλησαν ὁ Ἅγ. Μακάριος Κορίνθου, ὁ Ἅγ. Νεκτάριος και ὁ Ἅγ. Ἀμφιλόχιος, οἱ ὁποῖοι ἦταν Μύστες τῆς Νοερᾶς Προσευχῆς. Οἱ ἀληθινοί Μύστες τῆς νοερᾶς προσευχῆς σιωποῦν παντελῶς.

στ) Ἡ Ἁγία δέν συμπροσευχόταν μέ ἀλλοθρήσκους καί με χριστιανούς ἄλλων δογμάτων. Δέν συμπροσευχόταν μέ τίς φίλες της, τίς καθολικές μοναχές. Στήν Ἰνδία, οἱ καθολικές μοναχές τῆς ἔλεγαν «Πᾶμε γιά προσευχή;» κι ἐκείνη μέ χαριτωμένο τρόπο ἀπαντοῦσε :«Πᾶμε γιά τσάι;» Ἡ ἴδια μοῦ τό ἐπιβεβαίωνε τό γεγονός τοῦτο.

ζ) Σέ ἄλλη στιγμή ἡ Ἁγία Γερόντισσα μοῦ ἀπολογεῖτο ὅτι φοροῦσε λευκό μαντήλι λέγοντας χαρακτηριστικά ὅτι τό μαῦρο χρῶμα δημιουργοῦσε ἀρνητικές ἐκδηλώσεις στούς ἀσθενεῖς πού μετά περισσοῦ ζήλου καὶ ἀγάπης διακονοῦσε, διότι προκαλοῦσε ψυχική ἐξάντληση, ἐνῶ τό λευκό δημιουργεῖ διάθεση εὐχάριστη. Διευκρίνιζε λοιπόν ὅτι στόχος ἦταν νά κάνῃ πιό εὐχάριστη καί ἀποτελεσματική τήν διακονία της.

η) Πολλάκις ἡ νεώτερη ἀδελφή Γαβριηλία δέν ἐπέτρεπε σέ νεαρά κορίτσια πού δέν ἦταν εὐπρεπῶς ἐνδεδυμένα νά ἐπισκεφθοῦν τήν Ἁγία. Ἡ ἴδια ὅμως ἡ Ἁγία Γερόντισσα μέ διαβεβαίωνε ὅτι δέν εἶχε κανένα πρόβλημα, διότι εἶχε ὀξύνει μόνο τούς ἐσώτερους ὀφθαλμούς Της καί δεχόταν τόν κάθε ἄνθρωπο πού τόν ἔβλεπε μόνο ὡς εἰκόνα Θεοῦ.

θ) Μοῦ διηγήθηκε ἐπίσης τόν ἀξιοθαύμαστο τρόπο φιλοξενίας Της στό σπίτι τῶν Ἀγγέλων. Ὅταν ἐπέστρεψε ἀπό τήν ἐξωτερική Ἱεραποστολή κατά τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, πῆγε νά ἐκκλησιαστῇ στόν Ἅγιο Λουκᾶ Πατησίων. Κατά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας καί χωρίς νά ἔχει «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ», ὁ ἐνάρετος προϊστάμενος τοῦ Ι. Ναοῦ, π. Αγαθάγγελος Μιχαηλίδης, τήν ἐρωτᾶ: «Γερόντισσα, πού μένετε;», καί χαριτωμένα ἀπαντᾶ: «Κάτω ἀπό τά ἀστέρια». Τότε ὁ φιλάνθρωπος κι ἅγιος αὐτός κληρικός σέ κλάσματα δευτερολέπτου βγάζει ἀπό τήν τσέπη του τό κλειδί τοῦ διαμερίσματός στά Πατήσια, ὅπου σπούδασαν πολλοί σπουδαστές καί ἐκεῖνο τό διάστημα ἦταν ἄδειο, καί τό παρεχώρησε στήν Γερόντισσα γιά νά παραμείνει ὅσο διάστημα ἐπιθυμοῦσε. Σέ αὐτό τό σπίτι διέμεινε φιλοξενουμένη ἡ Γερόντισσα δέκα ἔτη. Τό διαμέρισμα αὐτό ἔγινε τόπος ἐσωτερικῆς ἱεραποστολῆς, τόπος ἀνοικοδομήσεως καί ἀνεγέρσεως ἀνθρώπων ἐρειπωμένων σωματικῶς, ψυχικῶς καί πνευματικῶς, τόπος θεμελίωσης τῆς Νήψεως καί τῆς Ἡσυχίας σέ πολύβουο ἀστικό κέντρο διότι ἡ ἴδια ἦταν πνευματικός ἀγγελιαφόρος τῆς Ἄνω Ἰερουσαλήμ μέ τήν Ἁγία βιοτή καί παρουσία Της.

Καταγράφηκαν πολλές μαρτυρίες γιά τήν ἀρωγή καί πνευματική ἐνίσχυσι πού πρόσφερε σέ ἄτομα ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων, κυρίως ὅμως σέ ἀνθρώπους πλουσίων οἰκογενειῶν, παιδιά πού ἀνατράφηκαν μέ πλούσιες ὑλικές παροχές, ἀλλά μέ ψυχή κενή καί διψασμένη, ψυχή πού ἀναζητοῦσε τον Κύριο. Συνόδευε πολλά παιδιά γιά ἐγχειρήσεις στό ἐξωτερικό, ἔκανε τήν μεταφράστρια στούς γιατρούς ἀμισθί, χωρίς νά φείδεται κόπο καί χρόνο, ὅπως μέ διαβεβαίωνε ἡ Ὁσιότητά Της. Ἡ Γερόντισσα συνιστοῦσε: Ἐξομολόγηση, Μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τοῦ Ψαλτηρίου καί τῶν Πατερικῶν Κειμένων, τακτικό Ἐκκλησιασμό καί Θεία Κοινωνία, καταπολέμησιν τῶν λογισμῶν, καλλιέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς, ἐξάσκησι τῆς φιλανθρωπίας, τῆς ἐλεημοσύνης καί ἐμπράγματη βοήθεια καί συμπαράστασι στούς ἀσθενεῖς, στούς πάσχοντας καί στούς ἐμπεριστάτους. Μέσα στις σημαντικές μαρτυρίες πού καταγράψαμε πού μεταφέρουν την ἀναγεννητική ἐπαφή μαζί Της, αὐτό πού μᾶς συγκλόνισε ἦταν το θαῦμα τῆς ἴασης Της ἀπό σοβαρότατη νόσο τοῦ καρκίνου τῶν λεμφαδένων

Το θαῦμα τῆς ἴασης Της

Κατά τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 παρουσιάζεται ἕνας μικρός ὄγκος στούς τραχηλικούς ἀδένες τῆς Ἁγίας. Τήν ἄνοιξη τοῦ 1990, ὁ ὄγκος αὐτός εἶχε ἐξελιχθεῖ σάν ἕνα πορτοκάλι. Ἡ Γερόντισσα πῆγε στό νοσοκομεῖο Παμμακάριστος. Τήν ἀνέλαβε ὁ κ. Παπαδόπουλος, χειρουργός καί διευθυντής τοῦ τμήματος τῆς χειρουργικῆς. Διευθύντρια νοσηλευτικῆς ὑπηρεσίας ἦταν ἡ κ. Ματζουράτου Εὐαγγελία, ἡ ὁποία ἦταν μάρτυς τοῦ γεγονότος. Ἑτοιμαζόντουσαν νά προβοῦν στήν ἐγχείρηση, ἀλλά τελικά ὁ χειρουργός εἶπε νά μήν τήν κάνουν γιά νά μήν ταλαιπωρήσουν τήν Ἁγία. Ἔτσι ἡ Γερόντισσα πῆρε ἐξιτήριο. Φεύγοντας λέει στήν κ. Εὐαγγελία νά ἐπικοινωνήσουν, χωρίς νά πεῖ κάτι σέ κανέναν, γιατί ἐκεῖνο τό διάστημα ἤθελε νά ἡσυχάσει καί νά κάνει, ὅπως εἶπε χαρακτηριστικά, μιά παύση. Ἤθελε φυσικά νά κάνει τά πνευματικά της ἀδιάσπαστα. Τό Μέγα Σάββατο τοῦ 1990 τηλεφώνησε ἡ κ. Εὐαγγελία στήν Γερόντισσα γιά νά Εὐχηθεῖ “Καλή Ἀνάσταση”. Ἡ Γερόντισσα τήν εὐχαρίστησε καί τῆς εἶπε ἄν μποροῦσε νά πάει μέ τήν κορούλα της, τήν Ἀφροδίτη, στό σπίτι τῶν ἀγγέλων, γιατί ἔγινε ἕνα θαῦμα. “Ἐλᾶτε νά τά ποῦμε”. Πῆγαν ὄντως αὐθημερόν καί βρῆκαν τήν Γερόντισσα, μέ τήν νεότερη Γαβριηλία. Μιλήσανε, καί εἶπε στήν νεαρή Ἀφροδίτη τί θά ἀντιμετωπίσει στό μέλλον. Μεταξύ αὐτῶν εἶπε:

- Σέ αὐτήν τήν ζωή ὅλοι μας δοκιμαζόμαστε. Ὅταν δεῖς ὅτι πέφτεις, θά πρέπει ἐκείνη τήν ὥρα νά προσευχηθεῖς καί νά παραδοθεῖς καί νά πεῖς “Γεννηθήτω τῷ θέλημά σου”. Γιατί σέ αὐτήν τήν ρήση ὅλη ἡ ζωή μας βασίζεται”.

Σέ μιά στιγμή λέει στήν Εὐαγγελία “Ἐλᾶτε νά δεῖτε”. Σηκώνει τό μαντήλι ἡ Γερόντισσα καί δείχνει τό σημεῖο πού ἦταν ὁ ὄγκος. Ὁ ὄγκος εἶχε ἐξαφανιστεῖ. Ψηλάφισε ἡ κ. Εὐαγγελία τό σημεῖο καί δέν ὑπῆρχε κἄν ἴχνος τοῦ ὄγκου, ἔστω καί μικροῦ. Ἐκεῖνο τό πρωινό εἶχε πάει μέ τήν νεότερη Γαβριηλία στήν Ἁγία Αἰκατερίνη Ἡλιουπόλεως. Μρτάλαβε, καί ἐπιστρέφοντας διαπίστωσε ἡ Ὁσία Γερόντισσα ὅτι ὁ ὄγκος εἶχε ἐξαφανιστεῖ.

Ἡ Γερόντισσα ἦταν χαριτωμένη, ταχύτατη στήν ἀγαθοεργία ,καλλιεργημένη ,βαθύτατα μορφωμένη.Μιά ἀσκητική παρουσία ,ἀκτημοσύνης , ἐλεημοσύνης ,ἡ Μεσίτρια για τά νέα παιδιά , για τούς ἀναζητητές ,ἀλλά ἰδίως για τά πτωχά τά περιφρονημένα καί τά ἀσθενῆ!

Ἠ Παρακαταθήκη τῆς Ἁγίας Γερόντισσας εἶναι ζῶσα καί ἐναργής. Εἶναι ἀντίβαρο στή δύσκολη μετανεωτερική ἐποχή τοῦ μερισμοῦ καί τοῦ κορεσμοῦ, τοῦ ἐγωτισμοῦ καί τοῦ πεσιμισμοῦ, τοῦ φόβου καί τοῦ ἀπομονωτισμοῦ. Εἶναι βιοτή κάθαρσης καί θέωσης, λόγος καί τρόπος ἄφοβος, χαρά καί κοινωνία Χάριτος, πού ἐπέρχεται ὡς:

Ἀντίδωρο Ἀγγέλων.

Ἀντίδοτο πίστεως.

Διάπυρη Διακονία Δόξης Κυρίου.

Τὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς (Μάρκ. η΄ 34 – θ΄ 1)

Τόν καιρό ἐκεῖνο, ἀφοῦ ἐκάλεσε ὁ Ἰησοῦς τὸ πλῆθος μαζί μὲ τοὺς μαθητάς του τοὺς εἶπε· Ἐὰν κανεὶς θέλῃ νὰ μὲ ἀκολουθήσῃ, ἂς ἀπαρνηθῇ τὸν ἑαυτόν του καὶ ἂς σηκώσῃ τὸν σταυρόν του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσῃ. Διότι ὅποιος θέλει νὰ σώσῃ τὴν ζωήν του, αὐτὸς θὰ τὴν χάσῃ, ἐκεῖνος δὲ ποὺ θὰ χάσῃ τὴν ζωήν του ἐξ αἰτίας ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴν σώσῃ. Διότι τὶ θὰ ὠφελήσῃ τὸν ἄνθρωπον νὰ κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ νὰ ζημιωθῇ τὴν ψυχήν του; Ἢ τί ἀντάλλαγμα εἶναι δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὴν ψυχήν του; Διότι, ὅποιος ἐντρέπεται δι’ ἐμὲ καὶ διὰ τοὺς λόγους μου εἰς τὴν γενεὰν αὐτὴν τὴν μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλὴν καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ αἰσθανθῇ ντροπὴ γι’ αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ μὲ ὅλην τὴν δόξαν τοῦ Πατέρα του μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους». Καὶ τοὺς ἔλεγε «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ὑπάρχουν μερικοὺ ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ στέκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ γευθοῦν θάνατον, ἕως ὅτου ἰδοῦν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεται μὲ δύναμιν».

ΟΜΙΛΙΑ

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σήμερα εἶναι ἡ Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Στὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ (Μάρκ. 8:34–9:1) ἀκούσαμε τὴν συγκλονιστικὴ πρόσκληση τοῦ Κυρίου: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Με ἄλλα λόγια, ὅποιος θέλει νὰ γίνει ἀληθινὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, πρέπει πρῶτα νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτόν του – νὰ βάλει στὴν ἄκρη τὸ δικό του θέλημα – καὶ ἔπειτα νὰ σηκώσει τὸν δικό του σταυρό, ἀκολουθώντας πιστὰ τὸν Κύριο. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος τονίζει ὅτι πρέπει νὰ προετοιμασθοῦμε γι’ αὐτὰ τὰ δύο: πρῶτον, νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν ἐγωιστικὸ μας ἑαυτό, ζῶντας ὅπως θέλει ὁ Χριστός κι ὄχι ὅπως θέλουμε ἐμεῖς· καὶ δεύτερον, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ σηκώσουμε κάποιο βαρὺ σταυρό, ὅπως βαρὺ σταυρὸ σήκωσε καὶ ὁ Κύριός μας. Μόνο ὑπὸ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις μποροῦμε ν’ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό, καθώς ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ δὲν εἶναι πορεία ἀνέσεων, ἀλλὰ σταυρὸς καὶ θυσία. Δὲν ὑποσχόμαστε ἐπίγειες δόξες καὶ θέσεις· ἀντίθετα, ὅλοι θὰ σηκώσουν τὸν σταυρό τους – μικρὸν ἢ μεγάλο – ὅπως τὸν σήκωσε πρῶτος ὁ Διδάσκαλός μας. Καθὼς ἀκολουθοῦμε ἕναν τρόπο ζωῆς διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, αὐτὸ καθεαυτὸ θὰ ξεσηκώσει ἐναντίον μας θύελλα ἀντιδράσεων ἀπὸ τοὺς «κοσμικοὺς» ἀνθρώπους. Δὲν πρέπει νὰ παραξενευτοῦμε ἐὰν δεχθοῦμε εἰρωνείες, συκοφαντίες, περιφρόνηση ἢ καὶ διωγμούς – ὅλα αὐτὰ συνιστοῦν ἕναν βαρὺ σταυρὸ στους ὤμους μας, ποὺ καλούμαστε ν’ ὑπομείνουμε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν αὐταπάρνηση εἶναι ἀπαιτητικὸς καὶ ἐνδεχομένως νὰ μοιάζει σκληρός. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως ὁλοκληρώνει τὴ διδασκαλία αὐτὴ δίνοντας τὴν ἐξήγηση. Μᾶς ρωτᾷ ρητορικὰ: «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;». Δηλαδή, ποιό νόημα ἔχει νὰ κερδίσουμε ὅλα τὰ πλούτη, τὶς ἡδονὲς καὶ τὶς δόξες τοῦ κόσμου, ἐὰν στὸ τέλος ζημιωθοῦμε καὶ χάσουμε τὴν ψυχή μας; Ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἀσυγκρίτως πολυτιμότερη ἀπὸ κάθε ἄλλο κέρδος. Γιὰ τὴ σωτηρία μάλιστα τῶν ψυχῶν μας, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ δὲν λυπήθηκε οὔτε τὴ ζωὴν Του: ἔγινε ἄνθρωπος καὶ θυσιάστηκε πάνω στὸν Σταυρό, χύνοντας τὸ Αἷμά Του γιὰ μᾶς. «Τιμὴ ἀνθρώπου τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ», διδάσκει σχετικά ὁ Μέγας Βασίλειος, ὑπογραμμίζοντας ὅτι ἡ ἀξία κάθε ἀνθρώπινης ψυχῆς μετριέται μὲ τὴν τίμια θυσία ποὺ πρόσφερε γι’ αὐτὴν ὁ Χριστός. Ἐπομένως, ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἀνεκτίμητη, καὶ ἡ σωτηρία της ἀποτελεῖ τὸ ὕψιστο ἀγαθό – τὸ μόνο ἀληθινὰ πολύτιμο ἀγαθό – γιὰ τὸ ὁποῖο ἀξίζει κάθε προσπάθεια καὶ θυσία. Γι’ αὐτὸ ὁ Χριστὸς μᾶς προτρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ «ἀπολέσουμε» τὴν ψυχή μας γι’ Ἐκεῖνον (δηλ. νὰ θυσιάσουμε ἀκόμη καὶ τὴ ζωὴ μας ἐὰν χρειαστεῖ), ὥστε τελικὰ μὲ τὴν χάρη Του νὰ τὴ σώσουμε στὴν αἰώνια ζωή (Μάρκ. 8:35). Ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τοὺς μάρτυρες μέχρι τοὺς ἀσκητές, βίωσαν αὐτὴν τὴ «σταυρικὴ ζωή», πεθαίνοντας πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη, ἀφοσιωμένοι ὁλόψυχα στὸν Θεό. Ὅλη δὲ ἡ ἐπίγειος πορεία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν μιὰ συνεχὴς αὐταπάρνηση καὶ προσφορὰ ἀγάπης, ποὺ ἐκορυφώθηκε στὴ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ. Καὶ ἐπειδὴ ὁ ἴδιος ἔδωσε πρῶτος τὸ τέλειο παράδειγμα θυσιαστικῆς ἀγάπης, τώρα ζητᾶ καὶ ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη Του μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, βαδίζοντας στὸν δρόμο τοῦ Σταυροῦ πρὸς τὴν Ἀνάσταση.

Τὸ Μήνυμα τοῦ Σταυροῦ στὴ Σύγχρονη Ἐποχή

Τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς (Μάρκ. η΄ 34 – θ΄ 1) μᾶς μεταφέρει στὸν πυρῆνα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς: ἀπαρνήσου τὸν ἑαυτό σου, σήκωσε τὸν σταυρό σου, ἀκολούθησε τὸν Χριστό. Πρόκειται γιὰ λόγια ἀπαιτητικὰ καὶ προκλητικὰ, ὅχι μόνο γιὰ τοὺς πρώτους μαθητὲς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο ποὺ ζεῖ μέσα σὲ μία κοινωνία καταναλωτική, ἀτομοκεντρικὴ καὶ γεμάτη ἀνταγωνισμό. Τὸ μήνυμα τοῦ Κυρίου μοιάζει νὰ ἀντιστρέφει ὅλες τὶς σημερινὲς «ἀξίες»· ἐκεῖ ποὺ ὁ κόσμος προβάλλει τὴν ἀτομικὴ προβολὴ καὶ τὸ κέρδος, ὁ Χριστὸς προβάλλει τὴν ταπείνωση καὶ τὴν θυσία.

Ἡ φράση «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» δὲν σημαίνει αὐτοκαταστροφή, ἀλλὰ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν ἐγωισμό. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος βομβαρδίζεται ἀπὸ τὴν κουλτούρα τοῦ «φαίνεσθαι» στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, ὅπου τὸ «ἐγώ» γίνεται ἐμπόρευμα. Ἡ πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ ἀντηχεῖ ὡς ἔνα κάλεσμα νὰ ἀφήσουμε τὴν μανία τῆς αὐτοπροβολῆς καὶ νὰ στραφοῦμε στὴν κοινότητα, στὴν ἀγάπη τοῦ «ἄλλου». Παράδειγμα ἀπὸ τὴν καθημερινότητα εἶναι ὁ νέος ποὺ προτιμᾷ νὰ δουλέψει ἀθόρυβα μὲ τὴν ὁμάδα του ἀντὶ νὰ ζητᾷ διαρκῶς χειροκροτήματα. Ἐκεῖ ὅπου ὁ κόσμος βλέπει «παραίτηση», ὁ Χριστός βλέπει ἀληθινὴν ἐλευθερία.

Ἡ δεύτερη πρόσκληση, «ἀράτω τὸν σταυρόν αὐτοῦ», εἶναι ἴσως ἀκόμη πιὸ σκληρή στὰ αὐτιὰ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Ὁ «σταυρός» δὲν εἶναι μόνο τὰ μεγάλα μαρτύρια, ἀλλὰ καὶ οἱ μικρὲς καθημερινὲς δοκιμασίες: ἡ ἀδικία στὴ δουλειά, ἡ ἀσθένεια, ἡ φροντίδα ἑνὸς ἀσθενοῦς συγγενικοῦ προσώπου. Ὁ γονιὸς ποὺ ξενυχτᾷ δίπλα στὸ παιδὶ του μὲ ἀναπηρία, ὁ νέος ποὺ ἀντέχει στὸ μπούλινγκ χωρὶς νὰ ἀνταποδώσει μῖσος, ὁ ἐργαζόμενος ποὺ δέχεται πίεση ἀλλὰ μὲνει εἰλικρινὴς — ὅλοι αὐτοὶ σηκώνουν ἕναν σταυρό. Καὶ ὁ σταυρὸς αὐτὸς, ὅταν σηκώνεται μὲ πίστη, μετατρέπεται ἀπὸ βάρος σὲ πηγή χάριτος.

Τὸ τρίτο στοιχεῖο, «ἀκολουθείτω μοι», ὑπενθυμίζει ὅτι ὁ χριστιανισμὸς δὲν εἶναι θεωρία, ἀλλὰ τρόπος ζωῆς. Ἀκολουθῶ τὸν Χριστὸ σημαίνει μιμοῦμαι τὴν ἀγάπη Του, τὴν πραότητα Του, τὴν συγχωρητικότητα Του. Σὲ μία ἐποχὴ βίας καὶ κυνισμοῦ, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐπιλέγει τὴν εὐγένεια, τὴν συγχώρηση καὶ τὴν ἀλήθεια γίνεται μάρτυρας τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο. Ἡ πράξη νὰ ἀφήσεις τὸ πρόγραμμά σου γιὰ νὰ βοηθήσεις ἕναν ἄγνωστο στὸν δρόμο, νὰ σταθεῖς δίπλα σὲ κάποιον ποὺ θλίβεται, ἔστω κι ἂν «σου στοιχίσει», εἶναι πράξη μαθητείας.

Ἀλλὰ ὁ Κύριος δὲν μένει ἐκεῖ· ρωτᾷ: «Τί ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχήν αὐτοῦ;». Ὁ λόγος αὐτὸς ἀποκτᾷ ξεχωριστὴ δύναμη στὸ σήμερα, ποὺ τὸ κυνήγι τοῦ χρήματος καὶ τῆς ἐπιτυχίας ὑψώνεται σὲ ὕψιστο ἰδανικό. Ἕνας ἐπιχειρηματίας μπορεῖ νὰ κατακτήσει δισεκατομμύρια, ἀλλὰ ἐὰν χάσει τὴν ἀγάπη τῶν παιδιῶν του, ἐὰν ζεῖ μόνος, τότε εἶναι πτωχός. Ἕνας πολιτικὸς μπορεῖ νὰ φθάσει στὰ ὑψηλότερα ἀξιώματα, ἀλλὰ ἐὰν ἡ ψυχή του βυθισθεῖ στὴ διαφθορά, τότε εἶναι χαμένος. Ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ λιτὰ, μὲ ἀγάπη καὶ σεβασμὸ στὸν πλησίον, ἔχει ψυχὴ πλούσια· ἡ γαλήνη τῆς συνειδήσεως καὶ ἡ χαρὰ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεκτίμητα.

Τὸ Εὐαγγέλιο, λοιπόν, δὲν εἶναι ἕνα ἀφηρημένο μήνυμα ἀλλὰ ὁδὸς ζωῆς. Ὁ Χριστὸς καλεί τὸν καθένα μας νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἐγωισμό του, νὰ σηκώσει τὸν προσωπικὸ του σταυρό καὶ νὰ βαδίσῃ στὰ ἴχνη Του. Καὶ ὅσο καὶ ἂν αὐτὸ μοιάζει βαρύ, ἡ ὑπόσχεση τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς δίνει νόημα καὶ δύναμη.